www.pelnosprawni.fora.pl

mąciwoda

Witam. Mam 15 lat. Od pewnego czasu mam problemy psychiczne i emocjonalne. Ale od początku.
Kiedy poszedłem do przedszkola miałem 3 lata. Przez większość przedszkola bałem się wszystkich dzieci – bałem się odezwać, bałam się że coś mi powiedzą itd. Potem poszedłem do szkoły gdzie dalej się bałęm ale już mniej. Przez długi czas zachowywałem się mniej więcej normalnie. Pogarszać zaczęło się zdaj się w 5 klasie, kiedy bałem się oprócz kolegów ze szkoły wszystkich ludzi, bałem się że się na mnie popatrzą, poza tym cokolwiek mi złego powiedzieli powodowało że płakałem. Bałem się do tego stopnia że chowałem się przed i po lekcjach w szkolnym kiblu. W 6 klasie się znacznie poprawiło.
Muszę przy tym powiedzieć że od gdzieś 5,6,7 roku życia mieszkałem z mamą, babcią i dziadkiem. Tu trzeba zaznaczyć że relacje zarówno między dziadkami a mamą oraz samymi dziadkami zawsze były chore. No więc w domu awantury (i to nie byle jakie) były na porządku dziennym. Złożyło się że mniej więcej z pójściem moim do gimnazjum mama się przeprowadziła do mieszkania w którym kiedyś mieszkaliśmy że zacząłem mieszkać na dwa domy. Sytuacja się bardzo poprawiła gdyż teraz dziadkowie i mama nie spotykają się codziennie więc i awantury są mniejsze i dosyć rzadko. Poza tym dwa pobyty babci w szpitalu przemieniły ją, stała się lepsza, dużo lepiej się dogaduje z mamą.
Poszedłem dwa lata temu do gimnazjum, lecz tam okazało się że lduzie są dużo bardziej wyrozumiali niż w mjej podstawówce, więc sam nie wiem czemu zacząłem świrować w dosłownym tego słowa znaczeniu. Zaczęło się od śmiania się z byle czego, z czasem doszło do kładzenia się na podłodze, jedzenia ręczników papierowych, dziwnych odgłosów i ruchów itd. Itp. W dodatku w drugim semestrze I klasy moja mania natręctw (która zaczęła się w wieku gdzieś 6,7 lat) zwiększyla się do tego stopnie że musiałem zacząć leczyc się psychiatrycznie. Dostałem leki – sertraline – lecz te leki prawdopodobnie nic nie pomogły a może nawet pogorszyły. Zostałem skierowany na dzienny oddział psychiatryczny oraz sertraline zamieniono na risperon. Po jakimś 2 miesięcznym leczeniu wróciłem do szkoły, gdzie zachowywałem się lepiej niż w zeszłym roku, lecz doszły nowe dziwaczne zachowania. Zacząłem gadać i śpiewać o kale, odchodach i sraniu. Fakt pogarsza sprawa że mówięłm to nie tylko do kolegów z klasy ale także do młodszych dzieci z 4 i 5 klasy.
Obecnie kończę II klasę. Niedawno z powodu nieustających natręctw i problemów powiedzmy depresyjnych dostałem oprócz risperonu nowy lek – anafranil -. Jednak moje zainteresowanie kałem wzrosło. Już nie tylko o nim gadałem ale także wyszukiwałem w Internecie jego zdjęcia i poazyłwałem koloegom na lekcji informatyki. Opowiedziałem o tyum lekarzowi lecz ten tylko zmniejszył mi dawkę anafranilu. Ostatnio w ogóle go przetałem brać.
Mam problem że mama która ma ciężką pracę, a takżę z którą spędzam większość czasu jest ostatnio w bardzo złym stanie – denerwuje się o wszystko itd. Ostatnio po jednej z kłótni z nią, ze złości a także z powodu tego że chciało mi się srać a kibel był zajęty zrobiłem następującą rzecz: zesrałem się w pokoju do dużego worka na śmieci, oddałem mocz na podłogę, a worek z kałem wyrzuciłe przez okno.
W dodatku od dłuższego czasu mam ataki kr ótiej złości: gdy coś mnie zdenerwuje oprócz tego że klnę zaczynam się bić, szaleć i wyobrażam sobie że z wiloma istniejącymi bądź nieistniejącymi ludźmi bardzo okrutnie ich zabijam i to w straszne sposoby. Jednak ta złość szybko mi przechodzi.
Leczę się u psychiatrów i psychologów od ponad roku i NIKT mi jeszcze chyba nawet nie wie co mi jest. Proszę o pomoc co robić.
mąciwoda

kinga@cuprum.pl · Wysłany: Wto 13:49, 03 Mar 2015 Temat postu:

Hej, jestem Kinga i też mam 15 lat i problemy... Co prawda nie gadam o kupie... Chociaż kłamie... Gadam... Wręcz wciąż ale mi się to wydaje po prostu zabawne... Może nie do końca jest w takim razie... Mam takie ataki śmiechu i zaraz po ten ryczę... I znów gadam bez sensu... I też wyobrażam sobie, że zabijam kogoś z najbliższych... Ale nie tylko jak jestem zła... Chodź może... W końcu ciągle mam zły humor... Szczerze. Nie wiem jak Ci pomóc, bo jestem w tym samym < podobnym > gównie...
Zastanawiam się, czy te nowy leki Co pomogły i może warto by było zasugerować lekarzowi szpital psychiatryczny... Mi też wydaje się to straszne, ale z tego co czytam to wielu pomógł i nie wygląda tak jak Go opisują...

kinga@cuprum.pl · Wysłany: Wto 13:51, 03 Mar 2015 Temat postu:

Mówię, Ci szpital... Może odreagujesz...

Pozdrawiam i trzymaj się.